Een jaar lang werd het Zierikzeese gezin bijna wekelijks door zaakwaarnemers gebeld. In augustus maken ze hun keuze wie Kelvin verder gaat begeleiden het hoogst haalbare eruit te halen. Als hij straks 15 is mag hij zijn eerste profcontract tekenen.

Onzekerheid

Drie à vier jaar geleden ziet het er niet zo rooskleurig uit. Kelvin: “Vanaf mijn zevende zit ik bij Feyenoord en in het begin is het minder serieus en echt voor de lol. Maar bij JO10 en JO11 moet je stappen zetten om te mogen blijven.” Hij zit in de groei en worstelt met zijn motoriek. Alles valt hem zwaar. Ook school en het vele reizen. “Er was niet de beste sfeer in het team. Ik speelde de helft wel, de helft niet. Een lastige en onzekere tijd.”

Kelvin zit dan in groep 8 van ’t Kofschip in Zierikzee. Zijn ouders vragen hem wat hij wil en of hij er nog voor wil gaan. Vivian: “Zo ja, dan moest hij er ook écht voor gaan! In de zomer lekker chillen, ijsjes en chips eten is verleidelijk, maar kan dan niet. Als hij hierin verder wilde, moest hij er wel alles voor geven. Voor het gezin is het namelijk ook pittig, want er moeten dingen gelaten worden. Er moest ook een busabonnement naar Rotterdam betaald worden.”

“Ik heb er goed over nagedacht,” aldus Kelvin, “maar ik wilde er vol voor gaan.” In de zomer voor hij naar Feyenoord O12 overstapt, gaat hij flink aan de slag. Onder andere middels individuele trainingen van Skills & Control. Als middelbare scholier reist hij dagelijks naar Rotterdam voor school en trainingen. De beginmaanden zijn zwaar. “Vooral ‘s ochtends in het donker weggaan en weer in het donker thuiskomen, vond ik pittig. Later raakte ik eraan gewend”, blikt Kelvin terug. Ook ziet hij zijn oude basisschoolvrienden uit Zierikzee amper meer. “Een klotegevoel. Aan de andere kant: voetbal is voor mij het mooiste wat er is, dus ik dacht positief: dit is wat ik wil. Ja, ik moet er dingen voor laten, maar krijg er ook veel voor terug.”

Mentale groei

Evan ziet zijn zoon veranderen: “Hij maakte mentaal grote stappen.” Zelfs een polsblessure in de winter brengt Kelvin niet van zijn stuk. “Het was maar mijn pols, je voetbalt met je voeten. Ik kon voor mijzelf doortrainen, conditioneel sterk blijven, aan mijn techniek werken.”

Op zijn kamerdeur hangt zijn levensmotto: blijf geloven in jezelf. “Zolang je tegen jezelf zegt dat je het kan, kan je het ook. Het helpt positief een wedstrijd in te gaan. Maar sowieso in het leven: als je positief met dingen om kan gaan, is dat veel beter dan dat je alleen maar loopt te zeiken.”

Zijn rentree vormt een kantelpunt, want sindsdien is er een stijgende lijn. “Ik scoorde, speelde meer, kreeg vertrouwen.” Ook in de oudere leeftijdscategorie O13 doet hij af en toe mee en maakt zijn goals. “Ik heb mijzelf sterk laten zien.” Zo sterk zelfs dat hij de O13 overslaat en meteen overstapt naar de O14. En ook afgelopen seizoen is hij zijn leeftijdsgenoten voor door al te spelen bij O15.

Krampen

Het is in het begin spannend of hij O15 fysiek aan kan. “Eerst had ik best veel last van krampen. Naarmate het seizoen vorderde werd het minder en kon ik wedstrijden uitspelen.” Voeding speelt daarbij ook een belangrijke rol. Iets waarmee de familie Neijenhuis sowieso al langer bezig is.

Vivian: “Zelf had ik vroeger bij het sporten ook last van schommelingen in suiker, net als Kelvin. Dus vandaar dat ik bewust met voeding bezig ben. Een frietje op de vrijdag voor de wedstrijd kan natuurlijk sowieso niet. We eten voornamelijk speltbrood, omdat dat makkelijker te verteren is en dus minder energie kost. Nieuw voor ons was dat we hoorden dat witbrood goed is twee dagen voor een wedstrijd, want daarmee stapel je koolhydraten.”

Evan: “Met onze buurman Bas Groothedde (fanatiek triatleet, red.) kijken we ook naar wat goed is voor herstel. Dat wordt vaak overgeslagen. Dat je binnen een half uur na je topprestatie herstelvoeding neemt.”

Topseizoen

Alle jarenlange inzet en tijdsinvesteringen resulteren afgelopen voetbalseizoen in een absoluut topjaar. Assists en bijna elke wedstrijd scoren, het geeft de spits uiteraard veel vertrouwen. “Daardoor kreeg ik nog meer energie om hard te werken. Het was ook zwaar, want ik heb veel gespeeld, maar ja, dat wil je als voetballer natuurlijk ook.” Tegen Ajax maakt hij zowel uit als thuis een hattrick. Met Feyenoord O15 wordt hij najaars- én voorjaarskampioen en mag zich dus landskampioen noemen. Hoogtepunt is ook dat hij met 41 doelpunten topscorer wordt van de Feyenoord Academy. Als sterk punt noemt hij het uit de rug van de tegenstander in de diepte weglopen. “Ik ben dus afhankelijk van de juiste passes. De spelers in ons team passen enorm goed bij elkaar. Het voelt als familie. Af en toe schelden we op elkaar, maar na de wedstrijd is het meteen weer goed”, aldus Kelvin, waarop Evan lachend toevoegt: “Wij schelden thuis niet op elkaar hoor.”

Interlands

Als kers op de taart is er dan ook nog eens zijn debuut bij Oranje O14, het jongste nationale team. Hij speelt twee keer tegen Turkije. “Fantastisch om met spelers uit andere teams te spelen. De trainingen en interlands waren een hartstikke mooie ervaring.”

Niet alleen Kelvin kent een mooi seizoen, de naam Feyenoord krijgt onder trainer Arne Slot ook een enorme boost. “Ja, het voelt dan beter om in Feyenoordkleding te lopen. In de hele club merkte ik een positievere sfeer.”

Robin van Persie

Eind juli wacht een nieuw seizoen: bij Feyenoord O16 met trainer Robin van Persie. “Een hele grote naam. Als jonge speler hoop ik daar veel uit te kunnen halen, zeker als spits”, is Kelvin enthousiast. “Het gaat om slimme dingetjes, zoals net even buitenspel staan om ruimte voor jezelf te creëren.”

Qua een-op-een-trainingen wil hij ook flink aan de slag, zowel in privétijd als met spitsentrainer Gaston Taument. Met de oud-speler van Feyenoord hebben speler en ouders een vertrouwensband. Evan: “Dat is sinds een jaar of vier zo gegroeid. We bespreken van alles met hem. Ook niet-voetbalzaken… alles om Kelvin in de benen te houden.”

Opofferingen

Het nieuwe seizoen… het kwam iets eerder dan de familie had gedacht. Er ging een streep door de vakantie in Italië. Evan: “We gaan nu tien dagen met het gezin in Nederland op vakantie.” Het geeft maar aan dat veel draait om de voetbaldroom van hun oudste zoon, terwijl er ook nog een jonger broertje is: Brent, voetballer bij MZC.

Vivian: “Tot en met de O12 had Kelvin het hele jaar door toernooien en ging Evan mee. Die kon daardoor weinig bij Brent kijken. Als ik ook bij Kelvin wilde kijken, moest Brent naar mijn ouders of zus. En toen Kelvin extra individuele trainingen deed in Souburg moest hij wel gebracht worden, was ik zo een dag weg en had dus minder tijd voor Brent. Op de basisschool was Brent woensdagmiddag vrij, moest Evan werken en Kelvin trainen. Dan bracht ik hem weg en moest Brent dus steeds naar mijn ouders of zus.”

Evan vult aan: “In de beginjaren werd Kelvin twee keer in de week opgehaald, maar dat betekende dat we nog wel drie keer naar Rotterdam moesten. Dat was veel geregel en kostte veel tijd. Tegenwoordig gaat hij zelf met de bus heen en weer, dat scheelt wel.”

Goede keuze

De vele opofferingen. De harde klap als een jonge voetballer krijgt te horen van de club dat hij niet meer verder mag. Het is de reden dat de ouders wisselende reacties ontvingen toen Kelvin als 7-jarige naar Feyenoord ging. Evan: “De ene zei goh, wat gaaf, de ander zei wat doe je zo’n kind aan door hem vier keer in de week naar Feyenoord te laten gaan. Ik snap dat, maar ik denk dat het heel afhankelijk is van het kind. Kan die het mentaal aan? Voelt die zich er goed bij? Terugkijkend denk ik dat Kelvin dit nooit had bereikt als hij toen die stap niet had gemaakt. Elk jaar speelde hij mét en tégen de besten van zijn leeftijd. Maar wees bewust dat er een ‘nee, het houdt hier op’ kan komen.”

Denkt Kelvin weleens na over het doemscenario, waarin hij het toch niet redt, of laat hij een dergelijke gedachte nooit toe? Kelvin: “Jazeker wel. Daarom is school ook belangrijk. Stel dat ik het niet red of m’n benen worden aan gort geschopt, dan moet ik een plan B hebben. Ook voor na mijn carrière.”

Dromen

Van de lichting waarmee Kelvin bij Feyenoord begon, zijn er nog vijf over. En dus mag Kelvin blijven dromen van een profcarrière, van spelen in De Kuip. “Doel is het beste uit mijzelf te halen. Natuurlijk wil ik De Kuip halen, omdat ik ben opgegroeid bij de club. Maar het hoeft niet per se…”

Vivian: “Je mag best zeggen wat je allergrootste droom is…”

Kelvin: “Dat is Duitsland, de Bundesliga. Het fysieke en goede voetbal daar ligt mij.” Of hij dan ook nog een club durft te noemen? “Bayern München!”, klinkt het zonder twijfel.