“(Sport)verenigingen in Nederland hebben steeds meer moeite voldoende vrijwilligers te vinden. De druk ligt nu vaak bij een kleine groep. Vaak is dat de oudere generatie, die voor zo’n club leeft.”

Ik las deze kop en tijdje geleden in de NRC en dat baarde me wel zorgen. Ik kon het me ook maar moeilijk voorstellen omdat het voor mij zo vanzelfsprekend is dat je iets (terug)doet voor de vereniging waarvan je lid bent. Ik ben, denk ik, zo opgevoed. Toen ik als jonge voetballer lid was van ASV Brouw reden mijn ouders naar uitwedstrijden, vlagde mijn vader, waste mijn moeder de shirts etc. Ik wist niet beter. En als je dan later een leeftijd bereikt dat je ook iets kunt terugdoen voor de club waar je zoveel plezier beleeft, was dat voor mij ook vanzelfsprekend. Ik ging jeugd trainen en verzorgde het clubblaadje. Na mijn voetbalcarrière (nou ja carrière) ben ik gaan tennissen en ook daar was het meer dan alleen lid zijn en contributie betalen, ik heb 30 keer het Dikke Toren Toernooi georganiseerd, zat in de kantinecommissie en ben zelfs een aantal jaren, met veel plezier, voorzitter geweest. Momenteel heb ik een zeer bescheiden bijdrage bij MZC’11 als clubscheidsrechter. 

Ik geloof niet dat ze bij de 20-weken echo al kunnen zien of er wel of geen vrijwilliger/ster in de baarmoeder zit. Je wordt niet als vrijwilliger geboren maar ik ben ervan overtuigd dat je opvoeding er zeker mee heeft te maken.

Als gasthoofdredacteur van SD SPORT doe ik een oproep aan alle lezers om jezelf nog eens af te vragen hoe ook jij een steentje kunt bijdragen als vrijwilliger bij jouw club of de club van je kinderen. Want alleen dan hebben clubs bestaansrecht en hoeven er geen torenhoge contributies te worden

afgetikt om een betaalde verenigingsmanager aan te stellen die de boel draaiende houdt. 

Veel (sport)plezier bij jouw club!