Mijn dertienjarige dochter prikt met haar vinger in mijn buik en zegt plagend: “Jij met je puddingbuik!” Fijn, zo’n puber. Dik ben ik niet. Wel ontwaarde zich zo’n tien jaar geleden ‘opeens’ een daddy belly. Mijn reactie volgt meteen: “Wacht maar tot je straks dertig bent, drie kinderen hebt en met je dikke reet achter een kinderwagen loopt.” Pedagogisch niet sterk. Fatshaming bovendien.

In Japan – waar fatshaming ‘normaal’ is – pakken ze het probleem van overgewicht drastisch aan met een wet waardoor bedrijven te dikke werknemers naar huis moeten sturen met een dieet en trainingsprogramma. In onze Westerse cultuur is dat gelukkig ‘not done’.

Stigmatiseer mensen met zwaar overgewicht niet. Obesitas (door de Europese Commissie officieel erkend als ziekte) is complex. Het lichaam staat qua stofwisseling in een compleet andere stand, waardoor afvallen ingewikkeld is. Preventie is daarom zeer belangrijk. We eten massaal te veel en te ongezond, maar het probleem is complexer. Ook geldzorgen, medicijnen en genen kunnen een rol spelen bij het krijgen van overgewicht. Wist je dat een moeder met stress de gezondheid van haar ongeboren baby beïnvloed?

Doe niet aan fatshaming, maar erken wel dat we als samenleving een groot probleem hebben: de helft van de volwassenen heeft overgewicht en 14% obesitas. De Universiteit van Maastricht berekende dat de totale kostenpost van overgewicht en obesitas 79 miljard euro per jaar is. Dat is méér dan de begrotingen van Defensie, VWS en Justitie bij elkaar!

De kosten zitten hem in de verminderde arbeidsproductiviteit (volwassenen met overgewicht en obesitas zijn vaker en langer ziek dan gemiddeld) en zorg. Obesitas kan leiden tot diabetes, hart- en vaatziekten, gewrichtsklachten en kanker.

Er is individuele verantwoordelijkheid, maar hopelijk wordt er ook eens écht werk gemaakt van ‘grote zaken’, zoals een suikertaks, verlaging van de btw op groente en fruit, het aanpakken van de voedselindustrie en doe er dan ook meteen een minister van Sport en Bewegen bij.

info@sdsport.nl