Clubleven

“Een drama!” Kees Zwager, kantine- en onderhoudsvrijwilliger bij SV Duiveland, is duidelijk over hoe hij de lockdownperiode heeft ervaren. “Voetbal is m’n leven. Ik was 10 jaar toen ik begon, zat 30 jaar in het eerste en heb training gegeven. Tegenwoordig sta ik achter de bar en doe de inkopen. Zaterdags sla ik zelden over. En dan opeens was er geen voetbal meer. Dat was nog nooit voorgekomen.”

Het betekende zoeken naar andere tijdsbestedingen. Een keer extra naar zijn zonen Marcel en Ronald en de drie kleinkinderen. Of, zo zegt Kees lachend: “Mijn vrouw vervelen.” Wandelen deed hij al voor de coronaperiode. “Dat doe ik elke dag. Vier jaar terug heb ik een openhartoperatie gehad. Doordat mijn conditie zo goed was, heb ik dat overleefd.” De stappen tijdens kantinediensten (“dat is een hele goede training”) werden vervangen door extra kilometers in de polder. Fietsen doen Kees en zijn vrouw ook graag, maar dan wel als het niet te koud is.

Hoewel de kantine was gesloten, ging Kees toch meerdere dagen per week naar het sportpark. “Er zijn altijd wel klusjes te doen. Er was ook tijd de boel eens wat extra grondig schoon te maken. Dat doe ik samen met mijn vrouw.”

Zaterdag 26 februari werd er weliswaar verloren van ZSC’62, maar een volle kantine zonder mondkapjes en afstandsregels gaven hem alsnog een goed gevoel. “Het was super. Iedereen is blij dat alles weer open is.”

Op de kantinevloer van SV Duiveland zitten nog her en der ‘houd anderhalvemeter’-stickers. “Die eraf halen wordt m’n volgende klusje.”

Van alle karateprijzen die hij tot nu toe pakte, steekt er eentje bovenuit: Nederlands Kampioen. De bijbehorende beker heeft een mooi plekje op de kamer van Aaron Stoutjesdijk (11) uit Zierikzee. Zijn vizier is nu gericht op het Europees Kampioenschap. “Over 2 jaar wil ik daar staan!”

Trots kijkt Aaron terug op zijn Nederlandse titel die hij afgelopen november in Zwolle behaalde, waarbij vooral de finale zeer spannend was. Hij moest tegen een meervoudig Nederlands kampioen, van wie hij bovendien eerder al eens ruim had verloren. In 12 seconden boog Aaron een 1-0 achterstand om in een 2-1 voorsprong. Toen moest hij nog 8 seconden zien te overleven richting einde wedstrijd. Aaron: “Ik rekte tijd door van de mat te stappen. Toen bleven er nog 2 seconden over. Door de spanning stapte ik per ongeluk bijna nog een keer te ver naar achteren… dan zou ik gediskwalificeerd zijn geweest.”

Spannend was het ook voor vader Pascal en moeder Silke, die vanwege de coronamaatregelen de prestaties via een livestream volgden. Vader vanuit Zierikzee en moeder vanuit een Zwols hotel. Silke: “Voor de wedstrijd was Aaron superrelaxed. Hij had heerlijk ontbeten in het hotel met onder andere eieren en pannenkoeken!”

Een 10

Aan zelfvertrouwen ontbrak het Aaron niet. “Die week had ik een 10 gehaald voor rekenen. Toen dacht ik: misschien is dit wel mijn geluksweek. Dat heeft zeker geholpen. Mijn clubgenoten zaten op de tribune. Na afloop juichten die heel hard”, vertelt Aaron glunderend.

Isshoni Karate

Aaron begon op 6-jarige leeftijd bij Isshoni Karate, dat is gevestigd in Laco. “Na de zwemles ging ik daar altijd kijken. De hoeveelheid oefeningen, standen en grepen vind ik het leukst. Ik heb veel van Dennis (Molendijk, red.) van Isshoni geleerd.” Bij Karate Moerdijk – met wie Isshoni goede contacten heeft – ontwikkelde Aaron zich verder. Hij traint er tegenwoordig drie keer per week.

Ook de ouders speelden een rol tijdens het succes. Aaron: “Zij stimuleerden mij om tijdens de lockdown thuis oefeningen te blijven doen.” Het past bij Pascals functie als manager verbeteren & vernieuwen bij Saman Groep: “Het gaat om doen, doen, doen en leren, leren, leren.”